Het boek ‘Ik zie jou’
…een reis naar liefdevol, eenvoudig en moeiteloos ouderschap…
‘Om te janken’…
In de aanloop na het schrijven van dit boek schoten allerlei titels door mijn hoofd of door het hoofd van anderen.
‘Om te janken’ was de eerste optie, bedacht door een vriend toen ik vertelde over het boek dat geschreven zou gaan worden. Een toepasselijke titel voor een onderwerp waarvan ik destijds nog erg in de fase zat van wat allemaal niet werkte, zoals alle goede bedoelde adviezen, alle angst die vaak optreedt, ook bij professionals wanneer een kind hard huilt en ook mijn eigen onmacht toen ik nog dacht dat protocollen en richtlijnen het huilen zou verstillen. Om te janken vond ik het.
Maar langzaam verschoof er iets in mijn innerlijke houding.
Ik ging op reis met als beginpunt dat wat ik ‘om te janken’ vond en wou hiervan weg. De titel ‘Weg ermee,’ werd toen geboren. Dus weg met wat niet werkt.
In een situatie waarin je voelt dat je weet dat het niet meer klopt voor jou wil je weg. Eenmaal weg daar ontstond er een leegte, er ontstond een ruimte waarin ik nog niet goed kan verwoorden wat dan wel.
Wat was het dan wel, wat was het waar ik dan wel naar verlangde en waar ik door de jaren heen van merkte dat de ruimte die was ontstaan zich vulde met iets anders. Er ontstond een nieuwe manier van werken met deze bijzonder mooie en pure doelgroep. De jonge gezinnen.
Ik kreeg respect voor het werk dat er door velen al is verricht, de verschuiving die ik zie door vele initiatieven. Door samenwerkingen die tot bloei komen. Door een verschuiving in de innerlijke houding van vele zorgprofessionals. En steeds meer ging ik me focussen op wat wel werkte.
Er groeide een vertrouwen in mij, een vertrouwen dat zich weerspiegelde in een groeiend vertrouwen van jonge ouders in hun kinderen, in de gezinnen die ik zag.
Een nieuwe titel werd geboren, een titel die deze nieuwe manier van zijn met deze gezinnen verwoord: ‘Ik zie jou’.
En de inhoud van dit boek kon pas volledig ontstaan toen ik mezelf kon zien. Ik zie jou was ook de reis waarin ik voor het eerst het kleine meisje dat ik zelf ooit was ook kon zien en kon omarmen. Pas toen ik mijn eigen geboorteverhaal kon zien en vooral doorvoelen. Pas toen ging ik mezelf begrijpen.
Pas toen, nadat ik alle studies had gedaan die ik dachten die me een antwoord konden geven, na alles te hebben gelezen om mezelf maar enigszins te snappen.
Pas toen ik alles wat ik had geleerd wou gaan delen, pas toen ik hierin vastliep, pas toen…toen er geen enkele andere weg meer was dan die naar binnen.
En nu. Nu ben ik hier. Vanuit mij, zie ik jou!
Ondertussen schrijf ik door in het voorjaar van 2025 en heb ik Bianca Snip, van Bianca Verbeeld benadert of ze mijn boek visueel wil ondersteunen. En dat wil ze :)….ik houd jullie op de hoogte!
“Ook al verliep alles anders dan verwacht of gehoopt. Ook al ben je verdrietig om iets dat was of bang voor dat wat komt. Ieder ‘nu’ houdt een kans in. Jouw eigen zachte fluistering zal je helpen de richting te bepalen”
— Hellen
Door de bomen het bos niet meer zien…
In ‘Ik zie jou’ wordt je mee op reis genomen. Op reis richting het ouderschap dat je voor ogen had. Liefdevol en moeiteloos.
Want als je iets goed wilt doen in dit leven, dan is dat een goede ouder zijn.
Maar wat is een goede ouder en hoe doe je dat wanneer je nu moe of zelfs uitgeput bent en je door de bomen het bos niet meer.
Dan ben ik er nu voor jou, voor jou, totdat je mij in de kast zet of weggeeft aan iemand die tijdelijk wat hulp nodig heeft.
Heb je iemand nodig die meteen nu bij jullie thuis meekijkt, neem dan gerust contact met me op en dan zoek ik met je mee naar een geschikt iemand bij jou in de buurt.
Uit het boek ‘Ik zie jou’ (verwacht herfst 2025):
Durf jij die moeder te zijn die je kind nodig heeft? En jij lieve vader, lees je ook mee?
Jij bent net zo belangrijk als de moeder, ook deze eerste 1000 dagen. Of juist deze eerste 1000 dagen!
Durven jullie los te laten van hoe jullie denken dat het hoort? Durf je je eigen verwachtingen los te laten en mee te gaan op reis…de reis van moedig ouderschap.
In de huidige maatschappij, waarin we gewend zijn om dingen in een hoog tempo te regelen, te plannen en op te lossen, kan het een hele uitdaging zijn om als ouders te vertragen. Om af te stemmen en aan te sluiten bij de behoeften van je baby.
Dus in plaats dat je iets verwacht van de baby is het goed om je af te vragen wat je baby ‘verwacht’ van jou, welke ouder heeft het nodig? In mijn ogen is er moed nodig en ruimte om hierbij stil te staan.
Ook wanneer je huis nog een chaos is en je schoonouders zo op bezoek komen?
Vertragen, kijken en voelen, zodat je stap voor stap leert en herkent wat je baby nodig heeft, maar ook dat je ontdekt wat je zelf nodig hebt om een ontspannen ouder te zijn.
De uitnodiging tot vertragen…durf jij deze te pakken?