In maart 1978 kwamen mijn zusje en ik als verrassing samen op de wereld. Te vroeg en te klein.

De foto’s laten zien dat ik rustig in een couveuse lag en eenmaal thuis, dat er liefdevol voor ons werd gezorgd.

Vaak voelde ik me niet in contact met de anderen. Als kind droomde ik al graag weg in mijn eigen wereld en later voelde het alsof ik gevangen was in mijzelf.

Een jarenlange zoektocht om mijzelf beter te leren begrijpen bracht me uiteindelijke terug bij deze start.

Deze vroege start bleek een blauwdruk voor de rest van mijn leven. Een marinade die mijn leven nog iedere dag kleurt.

De buitenwereld merkte niet veel van al mijn aangeleerde trucjes om grip te houden op de wereld, totdat dat wat ik me had aangeleerd niet meer langer werkbaar bleek toen in 2021 teveel tegelijk gebeurde en al mijn opgebouwde veiligheid wegviel.

Dat bleek het begin van een nieuwe reis. Er was geen andere weg meer naar binnen, toen ik letterlijk en figuurlijk geen stap meer kon zetten en er zes weken zelfs niet voor mijn eigen kinderen kon zijn.

Ook mijn werk veranderde mee.

Het werk dat begon in de reguliere fysiotherapie, via de zorg voor verstandelijke beperkte kinderen, kinderfysiotherapie naar de ToP-kinderfysiotherapie en dat werd verdiept door allerlei opleidingen en scholing in systemisch werk en rondom hechting, deed mij beseffen en voelen hoeveel deze start van invloed is geweest.

Mijn interesse in het ‘Communiceren zonder verbale vermogens’ ontstond al in 2000 toen ik mijn afstudeerscriptie Fysiotherapie hierover schreef n.a.v. een indrukwekkende stage bij een haptotherapeut in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Het communiceren via lichaamstaal met deze doelgroep was voor mij een wereld die open ging.

Tijdens de Master Kinderfysiotherapie ontstond mijn liefde voor baby’s en vooral de baby’s die ontroostbaar huilden lieten mij vanaf dat moment niet meer ‘los’.

Toen ik mij ging verdiepen in de IMH en daarnaast steeds meer lichaamsgerichte scholingen ging volgen en in aanraking kwam met familie-opstellingen, gingen mijn buiten-en binnenwereld steeds meer passen.

De wereld die ik zo natuurlijk waarnam was geen illusie, die onderlaag waar ik me mijn hele leven al zo bewust van was, die vaak niet klopte met wat er gezegd of gedaan werd, die laag bestond. En er waren mensen (èchte mensen :)) die hier heel normaal over vertelden, dat deed mij beseffen dat ik niet gek was, zoals door Elmer Hendrix. Dat wat ik waarnam klopte.

Steeds meer durfde ik te vertrouwen op de bewegingen die mijn lijf als vanzelf wilde maken.

Bij de kleinste keuzes liet ik me hier in leiden en ook steeds meer bij grote beslissingen.

Wat ik daarin tegenkwam in mezelf was alsnog niet altijd makkelijk, maar steeds bleek dit een angst, iets dat ik had bedacht, een bescherming, die zich niet makkelijk liet ontspannen. Maar steeds vaker kon ik het loslaten en mezelf toestaan dat het spannend was, maar toch de eerste stap maken naar een leven dat al lang op mij wachtte.

Ben nu bijna overal dezelfde Hellen en heb voldoende kennis in mijn rugzak om in mijn werk dat te zijn dat ouders helpt te ontdekken wat hen niet meer langer dient, zodat er ruimte staat voor dat dat er toe doet. En de baby’s? Die volgen als vanzelf…